கவிதை

சுவனங்களுக்கான பட்டோலைகளை நபிகள் எழுதினார்கள் ... அதனை இறைவன் எந்த மறுப்பும் இல்லாமல் அங்கீகரித்தான்... அவர்களின் வாய்ச்சொற்கள் சுவனங்களில் சூட்டப்படும் பொற்கடகங்களாகவும் மணிமகுடங்களாகவும் ஆகின... நபிகள் பெருமான் நன்மைகளை முன்னிறுத்திப் பேசுகிற போதெல்லாம் சுவனத்திற்கான ஒரு சுந்தர மனிதர் "நபிகளே...! எங்கள் நாயகப் பெருமானே...! அந்தக் கூட்டத்தில் என்னையும் சேர்த்துக் கொள்ளக் கூடாதா"? என நெக்குருகும் வேளைகளில்... "ஆமாம்... அந்தக் கூட்டத்தில் நீங்களும் உண்டு" என்று நபிகளார் சோபனம் சொன்னார்கள்......

கொஞ்சம் தேசம்... கொஞ்சம் நேசம்... கொஞ்சம் ஈரம்... கொஞ்சம் வீரம்... கொஞ்சம் போதை... கொஞ்சம் மேதை... கொஞ்சம் ஏழ்மை... கொஞ்சம் கவிதை... ஒரு தலைக்கட்டு... ஒரு முறுக்கு மீசை... இந்தக் கலவையைக் கொஞ்சம் கற்பனை செய்யுங்கள்... உங்கள் கண்களுக்கு பாரதி தெரிவான்... நீர், நிலம், காற்று என்பது போல் நெருப்பும் ஒரு பூதம்... பஞ்ச பூதங்களில் ஒரு பூதம்... தன் கைப்பிடியில் பற்றுவோரை எல்லாம் பஸ்பமாக்கி விடுவது என்பதே அதன்...

அன்பால் விளைந்து பண்பாய் வளர்ந்தாய் ஆருயிரைத் தேக்கி உண்மையை வளர்த்தாய் உள்ளே வெளியை உணர்ந்து தேக்கினாய் பெரிய சக்தியை அகத்தில் வாங்கினாய் உரிய உவமையை வெளியே விற்றாய் கரிய மதகரி தோலினை உரித்தாய் சீரிய திருத்தம் பாரினில் செய்தாய் வீரியம் கொண்டு ஆண்மை தேக்கினாய் மாரியாய் பூமியை பாட்டினில் வரித்தாய் சேரியில் பொதுநலம் மீட்டு எடுத்தாய் சோர்வினை நீக்கி ஊக்கமதும் அளித்தாய் கோர்வினை சொல்லின் அம்பாய் தைத்தாய் போரினை தேர்ந்து...

வானமளந்த வன்மொழி வாழியவே என்றென்றும் வண்ணம் கூட்டும் பொன்னும் மின்னும் வஞ்சம் இல்லா பஞ்சணையாய் மிஞ்சும் வாடிய பயிருக்கு உயிராய் உலவும் வாய்மையும் தந்தே உவமையாய் உழலும் வெற்றியும் பெற்றிடும் வேதியல் புரிந்திடும் வேதனையும் மாற்றிடும் சோதனை நிறுத்திடும் வன்முறையும் ஒழித்திடும் வளமாய் வளர்ந்திடும் வந்தனைகள் நிந்தையின்றி சிந்தனையில் ஊறிடும் வள்ளலாய் தன்னையே தரணியில் தந்திடும் வரமும் தந்தே தன்னை உணர்த்திடும் வேகாத பகுதியும் வெந்து தணித்திடும் வேடனுக்கு சொல்...

ஏற்றி விடுவதற்கானவை ஏணிகள்... அவை எப்படி ஏறும்... வரைமுறை மீறக்கூடாத வாழ்வின்/ இலக்கணங்களைப் பேசும் ஏணி வரைமுறைகளை எப்படி மீறும்? எல்லா இலக்கணங்களையும்/ எடுத்துப் பேசும் சட்டங்களின் சட்டகங்களுக்குள்/ துருப்பிடிக்கக் கூடாது... சட்டச் சிக்கல்களையும்/ இடியாப்பச் சிக்கல்களையும்/ எடுத்துப் பிரித்து விடுகின்ற சட்ட வல்லுனர்களுக்கு / சங்கடங்களின் மறு படியக்கூடாது... உயர்ந்தவர் வழுக்கல்/ பௌர்ணமிச் சந்திரனின் வடுக்கள் என்றான் வள்ளுவன்... எங்கிருந்து பார்த்தாலும்/ தெரியுமாம்... கால் சுற்றி வந்து அதிசயக்...

தேயாத வானம் தெளிவான நன்னீர் தேறி வரும் பல்கலையின் ஞானம் ஓயாத உழைப்பு உற்சாகத்துள்ளல் ஊற்றி வைத்த உறை மோரின் குளுமை சாயாத பணிகள் சத்தான சேவை சமுதாயம் மொழியினம் என்று காயாத தென்னாட்டு கங்கை போல் ஆனான் காட்டுகிற பேருழைப்புச் சான்றான் ... எளிதாக இல்லை எதுவுமே அங்கே ஏராளம் தொல்லைகள் கண்டான் முளைவிட்டபோது முன்வந்து கற்கத் தடைபட்டத் தடைகளை வென்றான் முழுதாகச் சாதி முற்றான போது மூண்டெழுந்...

மலர் பூத்த வனமதில் மங்கையவள் மனம்!! மயக்கும் மாலைப் பொழுதில் பெருமகிழ்ச்சிதனைகண்டாளோ? கையில் ஓர் வீணை!! இசைப்பதோ ஓர் இனிய ராகம்!!! மயிலினமே மயக்கம் கண்டு ஆடற்கலை தனை மறந்தனவோ? அழகு மலர்கள் ஆங்கே தலையாட்டி ரசித்திடவே...... சோலை எங்குமே சுகம் சுகமே....... மனம் முழுதுமே ரீங்காரமே........ சற்றும் சூழலும் பார்க்கும் இடமெல்லாம் ஆனந்தம் ஆனந்தமே!! இறை தந்த இனிமை இதே......இதே...... இதமாய் மனம் மகிழ்ந்திடுதே...... எத்தனை கோடி இன்பங்கள்...

ஒரு தேவதை சித்திரவதை செய்யப்பட்டிருக்கிறாள்... பெரிய மனிதர்கள் தேசம் கொடிய மிருகங்களின் காடாகி இருக்கிறது... ஒரு மலரின் முகத்தைச் சிதைத்து இருக்கிறார்கள்... அவர்கள் முகக்கட்டையையும் கொஞ்சம் பெயர்த்து விடுங்கள் ... தாடை எலும்புகளும் கழுத்தும் தாறுமாறாக உடைக்கப்பட்டிருக்கிறதாம்.. அவர்களுக்கும் அப்படியே செய்யுங்கள்... 95 டிகிரி கோணத்தில் கால் வளைத்து ஒடித்திருக்கிறார்கள்... அவர்களுக்கும் அப்படியே ... முழுவதுமாக முடியவில்லை என்றால் ஒரு 75 கோணத்திற்காவது ஒடித்து விடுங்கள்... 150 மில்லி விந்தணு...

பூக்களின்‌ அழகென்ன புன்னகையின் நிறமென்ன பாக்களின் வழியென்ன பரம்பொருளின் இடமென்ன கற்றறிந்தார் கர்வமின்றி விளங்குகின்ற நற்றவரின் நாக்கினிலே நடமாடும் நாயகனே.. ஏழ்மையிலும் கடமை செய்து எவருக்கும் தீங்கென்னா மாமனதில் இருக்கின்றாய். பெற்றோர்கள் படும்துயரம் அறிந்து அவர்களுக்கே தொண்டு செய்யும் பிள்ளைகளின் மனதினிலே அமர்ந்திட்டாய். உண்மையாய் நடக்கின்ற உத்தமர்கள் வாழ்க்கையினை உயர்த்திடும் வழியானாய்.. நல்லவர்க்கே நட்பானாய்.. அல்லார்க்கும் அருள்கின்ற ஆதரவாய் இருப்பவனும் நீயேதான். ஜெயமணியன்....

இயற்கை சீறும்போது அதன் இன்னொருபுறம் வியந்து பார்க்கிறது... இடருற்றவருக்கு வேறொரு கரம் தந்து இனிய செய்கிறது.... மானும் மாடும் மரமும் காடும் யானையும் எருதும் இனிய நட்புறவாகின்றன... பூவும் பொழுதுமான புண்ணியங்கள் பொட்டெனப் போகின்ற பொழுதுகள் ... காக்கும் இயற்கைக் கரம் கடுமையாகின்ற வேளைகள் ... கதியற்று நிற்கும் கலங்கியவர்கள் விழிகளின் கண்ணீர் காயவிட்டப் போதுகளில் எல்லாம் மனிதன் கையறு நிலையில் நிற்கிறான்... காலறுந்து போனது போல் கதறுகிறான் ......