கவியரசே….

வேட்டிநுனி பிடித்துநீ
நடந்துவரும் தோரணையில்
அசந்துபோய் ரசித்திடுவர்
உன்னழகை சபைதனிலே

புன்சிரிப்பை தவழவிட்டு
குங்குமத்தில் பொட்டுவைத்து
பாட்டெழுத நீயமர்ந்தால்
மெட்டுகளின் மொட்டவிழும்

இன்னிசை ஒலிகளுக்காய்
பண்ணெடுத்து பாட்டமைத்தாய்
உன்வாழ்வின் அனுபவங்கள்
ஆங்காங்கே நீதெளித்தாய்

நாட்டுக்கோட்டை வம்சத்தில்
உதித்துவந்த தாமரையே
மேடைகளில் ஏறிநின்றால்
உனக்கென்றும் பூமழையே

அறிஞனவன் உரைகேட்டு
நாத்திகனாய் இருந்துவந்தாய்
காஞ்சிபுரக் கருணையினால்
ஆத்திகனாய் மாறிநின்றாய்

மதுமாது நீக்கிவிட்டால்
உன்குறை ஒன்றுமில்லை
வாழ்ந்திருந்த நாள்வரையில்
வன்முறை ஏதுமில்லை

தற்பெருமை ஏதுமின்றி
தமிழுலகை ஆண்டவனே
தலைக்கணம் துளியுமின்றி
தரணியிலே வாழ்ந்தவனே

தமிழன்னையை தினம்வணங்கி
உனக்கான புகழ்சேர்த்தாய்
உயிர்வாழ்ந்த நாள்வரையில்
தன்மானம் தனைக்காத்தாய்

இலக்கியமும் கவிதைகளும்
ஆயிரமாய் நீதொடுத்தாய்
தமிழன்னை பாதங்களில்
தாராளமாய் தவழவிட்டாய்

எள்ளிநகையாடிய மனிதர்களின்
போக்கினையும் பாடல்களில்
பிரபலிக்கும் பக்குவமறிந்த
தமிழ்க்குலத்தின் செல்வபுத்திரன்

மாற்றான்தோட்டத்து மல்லிகையும்
மணக்குமென அறிந்ததனால்
பிறகவிஞர் பாடலையும்
பாராட்டியே பரிசளித்தாய்

இந்துமத அர்த்தங்களை
ஏட்டினிலே எழுதிவைத்தாய்
மதபேதம் ஏதுமின்றி
ஏசுகாவியம் நீபடைத்தாய்

உன்னுருவில் இன்னொருவர்
இதுவரையில் பிறக்கவில்லை
உன்னிடத்தை இனிமேலும்
நிரப்பிடவே கவிஞரில்லை

உனையிழந்தே கலைமகளும்
தவிக்கின்றாள் தனிமையிலே
பிறந்துமீண்டும் வருவாயா
கவியரசே புவிதனிலே

• ரமணிராஜன்